Τις φρικιαστικές στιγμές που έζησαν στα χέρια του πατέρα τους και των φίλων του στα Πετράλωνα περιέγραψαν σε τηλεοπτική τους συνέντευξη ο 17χρονος και η 22χρονη που τον καταγγέλλουν για βιασμό και για συγκάλυψη τη μητέρα τους.

«Όλα ξεκίνησαν από όταν ήμουν τέλη πρώτης προς δευτέρας δημοτικού, έξι προς επτά ετών. Έχω και από πριν μνήμες με άρρωστες τιμωρίες από αυτό που θέλει να αποκαλείται μητέρα. Όχι μόνο δεν μας έκανε αγκαλιά αλλά με τη συμπεριφορά της μας ώθησε να θεωρούμε στοργή και αγάπη αυτά που μας έκανε ο πατέρας» είπε αρχικά στον Σταύρο Θεοδωράκη το 17χρονο σήμερα αγόρι.

Διευκρινίζοντας σε ποιες τιμωρίες αναφέρεται το παιδί είπε για τη μητέρα του ότι «με κλείδωνε στη βεράντα στο κρύο, μου έβαζε ταινία στο στόμα για να μην μιλάω, ξυλοδαρμούς αμέτρητους».

Σύμφωνα με τον 17χρονο ο πατέρας του «καλούσε άτομα στο σπίτι και με βίαζαν ομαδικώς. Συνεργάτες, φίλοι, άτομα του καθημερινού του περιβάλλοντος και άτομα που γνώριζε η μητέρα μου που μετά έκανε ότι δεν τους γνώριζε. Οι περισσότεροι ήταν άνδρες αλλά ήταν και γυναίκες ανάμεσά τους».

Περιγράφοντας, δε, το πόσο διαστρεβλωμένη ήταν η πραγματικότητα για τα δύο αυτά παιδιά λόγω της αρρωστημένης στάσης του πατέρα τους, ο 17χρονος προσθέτει ότι «τα περισσότερα άτομα ήταν συνεργάτες του οπότε τους συναντούσα και εκτός σπιτιού αλλά για να είμαι ειλικρινής δεν έλεγα ότι ήταν κακοί αλλά τους έλεγα φίλους μου. Μου το πάσαρε ότι έτσι γινόταν σε κάθε οικογένεια».

«Όλα αυτά ήταν η ζωή τους, το χαιρόντουσαν, έβγαζαν και φωτογραφίες. Ο ίδιος ο πατέρας μου έδειχνε φωτογραφίες του ίδιου με άλλα παιδιά και βίντεο που σε κάποια ήταν κι αυτός» συνέχισε τη συγκλονιστική περιγραφή της στάσης του πατέρα του.

Όπως είπε στον ALPHA «στην αρχή υπήρχαν αγγίγματα και μέσα σε πολύ σύντομο χρονικό διάστημα υπήρχαν και οι πρώτοι βιασμοί. Σε όλο το σπίτι όχι μόνο στο μπάνιο». Όλα ξεκίνησαν με δωροδοκίες, «στις πολύ αρχές μου έδινε 5 ευρώ για να με βιάζει», και μετά ακολούθησαν απειλές. «Είχαμε συνηθίσει, ήταν φυσιολογικό να τριγυρνάει με τα εσώρουχα, να μας φιλάει στο στόμα, να μας χαϊδολογάει. Για εμάς ήταν φυσιολογικό και ήταν η καθημερινότητά μας».

Ήταν τέτοια η απουσία συναίσθησης για ό,τι συνέβαινε, λόγω της στάσης και του πατέρα και της μητέρας των δύο παιδιών, ώστε ο 17χρονος να περιγράφει ότι «ήταν η χαρά μου θα λέγαμε, δεν αισθανόμουν κανένα πόνο γιατί ήμουν το κέντρο, το αντικείμενο με το οποίο ασχολιόντουσαν. Μου είχε γίνει πρώτη φύση νομίζοντας ότι αυτό είναι φυσιολογικό».

«Μπορεί να έβλεπα άντρα και γυναίκα και να τριβόμουν στα γόνατά του. Καταλάβαμε ότι δεν είναι φυσιολογικό από όταν μπήκε στη ζωή μας ο Χρίστος Κρεμνιώτης. Έβγαζα και σε αυτόν συμπεριφορές, τριβόμουν στα γόνατά του και σε καρέκλες. Η αντίδραση της μητέρας μας όταν το έκανα εγώ ή η αδερφή μου ήταν να γελάει. Με πολύ κόπο με έπεισαν ότι δεν ήταν φυσιολογικό» κατέληξε το 17χρονο αγόρι στην περιγραφή-σοκ για τους βιασμούς και το πώς επηρεάσαν τη ζωή και τη συμπεριφορά του ως παιδί.

Στον Σταύρο Θεοδωράκη μίλησε και η 22χρονη αδελφή του 17χρονου η οποία περιέγραψε τις ίδιες αρρωστημένες εικόνες με τον αδερφό της.

«Από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου συνέβαιναν διάφορα. Είχαμε τριψίματα και περίεργες αγκαλιές από τον πατέρα, τον θείο, το οικογενειακό περιβάλλον του πατέρα. Τα φιλιά ήταν πάντα στο στόμα. Δεν καταλάβαινα ότι ήταν κάτι κακό γιατί αυτή ήταν η ζωή μου. Ήταν γυμνές αγκαλιές, κυκλοφορούσε στο σπίτι γυμνός και άλλοτε με τα εσώρουχα, ερχόταν στο δωμάτιο να μας παίρνει αγκαλιά».

Η ίδια, μάλιστα, περιέγραψε και το πώς ο πατέρας της την κακοποιούσε με τη βοήθεια ενός άλλου ζευγαριού με το οποίο είχε σχέσεις: «Με έβαζε στο αμάξι και με πήγαινε στο σπίτι τους. Εκεί με έβαζαν στην κρεβατοκάμαρα μέσα, ο ένας καθόταν δίπλα μου και από την άλλη οι δύο, στην τηλεόραση έπαιζε συνέχεια πορνό και είτε θα πηδ@@@σανμεταξύ τους είτε πάνω μου, με άγγιζαν παντού, μου έβαζαν δάχτυλο παντού».

Όπως λέει, μάλιστα «μου έχουν δείξει όπλο κάτω από το κρεβάτι και ουσιαστικά με απειλούσαν ότι αν πω κάτι σε κάποιον έχει κίνδυνο η ζωή σου»

Συγκινημένη, τέλος, η κοπέλα λέει ότι αυτό που θέλει είναι «να μπουν στη φυλακή, να πηγαίνω στο επισκεπτήριο και να τους λέω ότι τα καταφέραμε. Να πονέσουν πιο πολύ από ό,τι εμείς και εμείς να δικαιωθούμε».